Część siódma

Na czwartego lipca do Tonopah przybyła fala letnich upałów, jeszcze gorsza niż ta, która nawiedziła miasto na początku czerwca.

Kopalnie skończyły pracę po nocnej szychcie — wyłączono pompy, zatrzymano wszystkie wagony, z kominów przestał buchać gęsty dym. Od rana z wtaczających się na stację kolejową pociągów wysiadały tłumy ludzi, zjeżdżających z pobliskich miast i miasteczek, takich jak Millers, Sodaville, Blair Junction, Hazen, Beatty czy Mina.

Z Goldfield przybyła reprezentacja tamtejszej drużyny bejsbolowej, mająca dziś rozegrać mecz przeciw Tonopah. Grywali razem z okazji Dnia Niepodległości od tysiąc dziewięćset czwartego, a ostatnim razem chłopaki z Goldfield przegrali trzynaście do siedmiu i w tym roku mieli poważny zamiar się zrewanżować.

Wczesnym popołudniem, po odespaniu nocnej szychty, wyjątkowo podłej ze względu na to, że rano robota miała stanąć do następnego dnia, Jem i Smokey zeszli do miasta. Najpierw wpadli po Maud, która nie była jeszcze gotowa, czekali więc na zewnątrz.

Stanęli w cieniu, w przejściu między dwoma budynkami. Smokey zabrał się za żucie tytoniu, chociaż wiedział, że będzie musiał go wypluć, kiedy tylko na horyzoncie pojawi się Maud, i obaj przyglądali się strumieniowi przechodniów, który bez przerwy przelewał się przez główną ulicę.

Przejechało kilka aut (gdyby Jem znał się na samochodach, rozpoznałby wśród nich Ramblera, a gdyby znał się na bogaczach z Tonopah, rozpoznałby Ramblera Taskera Oddiego). Grupa poganiających się nawzajem mężczyzn przeprowadziła gromadę koni, gdzieniegdzie biegały dzieci, odświętnie ubrane kobiety zamiatały proch długimi spódnicami. Budynki były udekorowane girlandami z trójkątnych chorągiewek w narodowych barwach, na murach tych bardziej reprezentatywnych zawisły pełnowymiarowe flagi. Jem, który całe życie spędził w pełnym podejrzanych typów i cieszącym się jeszcze bardziej podejrzaną reputacją Deadwood, czegoś takiego jeszcze nie widział, przyglądał się więc wszystkiemu z zainteresowaniem wyższym umiarkowanego.

Nagle Smokey zaszorował butem po ziemi (z okazji święta poratował trochę odpadającą podeszwę). Na horyzoncie pojawiła się Maud. We włosy wpięła ozdobną spinkę w pasującym do jej spódnicy, ciemnozielonym kolorze, biała bluzka tym razem nie odsłaniała niczego, czego nie powinna i ogółem wyglądała dziś radośnie i kwitnąco.

W centrum miasta, na dużym skrzyżowaniu głównej ulicy z aleją Broughera, zorganizowano już wyścig na trzech nogach i właśnie ustawiano na namalowanej białą farbą w prochu mecie chętnych do wyścigu w workach, kiedy okazało się, że gdzieś zniknęły wszystkie worki. Postanowiono więc naprędce rozpocząć konkurs pań we wbijaniu gwoździ, a w międzyczasie wysłać kogoś na poszukiwania zagubionych worków, co głośno oznajmił prowadzący zabawę jegomość z gęstą, siwiejącą brodą.

Brakowało im jeszcze Nellie, która z jakiegoś powodu nie chciała, żeby przyjść po nią do Sundownera, więc Jem zrozumiał za pierwszym razem i nie nalegał. W związku z tym teraz we trójkę szukali jej w kolorowym tłumie mężczyzn, kobiet i dzieci.

Odnalazła się przy obsługiwanym przez panie z miejskiego kółka gospodyń stoisku z przekąskami, gdzie właśnie kupiła papierowy rożek pełen prażonej kukurydzy. Uśmiechnęła się na ich widok, a zwłaszcza na widok Jema.

Przywitali się i przystanęli na chwilę w tłumie, wyciągając szyje, żeby zobaczyć, co działo się dalej. Nellie, uśmiechając się od ucha do ucha, poczęstowała ich kukurydzą. Jemowi mogło się tylko wydawać, ale wyglądała na trochę zmęczoną.

— O mój miły… — odezwała się w pewnym momencie Maud, która była z ich czwórki najwyższa i widziała najwięcej. — Martha Buckley niczego się nie nauczyła. Znowu idzie wbijać gwoździe. — Roześmiała się, a wraz z nią Smokey i Nellie.

Jem, który nie znał Marthy Buckley, spojrzał pytająco na stojącą obok Nellie.

— W zeszłym roku najpierw uderzyła się młotkiem w środkowy palec, ale nie odpuściła i zaraz potem przebiła sobie kciuk. Myślałam, że już da sobie spokój, ale to jednak Martha… — westchnęła. — A wiesz, że ostatnio  prawie wygrałam wyścig niezamężnych dziewczyn? Przegrałam o włos z Citty Macfarland, ale ona za tydzień wychodzi za Grovera Holmana, więc dziś jest mój szczęśliwy dzień — pochwaliła się.

— Nie o włos, tylko o jard — poprawiła ją natychmiast Maud. — Citty mówiła, że w Tennessee miała pod górkę do szkoły i stąd ta kondycja.

— Pół jarda — obstawała przy swoim Nellie.

— Dwa jardy — nie ustępowała Maud.

Jem i Smokey wymienili spojrzenia.

— Może od razu trzy? — zawołała oburzona Nellie, a Maud tylko się roześmiała i pokręciła głową. — Pół jarda i koniec kropka — zakończyła, zła, że przyjaciółka perfidnie umniejszyła jej osiągnięciu.

Nellie na chwilę kompletnie straciła humor, a Jem, nachylił się do jej ucha i szepnął cicho, żeby Maud nie słyszała:

— O włos.

Posłała mu w odpowiedzi śliczny uśmiech, pokazała język patrzącej w całkiem inną stronę Maud i zajęła się przegryzaniem swojej prażonej kukurydzy. Kiedy skończyła, wciąż obserwowali rozgrywające się na skrzyżowaniu wydarzenia.

W pewnym momencie Maud stwierdziła, że chce się jej pić, zabrała więc ze sobą Smokeya i zniknęli w tłumie, a Jem został z Nellie, która czekała na swój wyścig. Sprawy jednak nie szły zgodnie z opublikowanym tydzień temu w Codziennej Bonanzie rozkładem — zagubione worki, wykorzystywane w wyścigu, w którym udział zwykle brały głównie dzieciaki, wciąż się nie odnalazły.

— Chodź, przejdziemy się trochę — zaproponowała Nellie, zmęczona staniem w miejscu.

Poszli więc w dół głównej ulicy, gdzie wciąż po obu stronach przelewały się masy ludzi. Nellie rozprawiała wesoło o tym, jak naprawdę zamierzała w tym roku wygrać z Citty Macfarland, upewniła się parę razy, czy Jem nie był znudzony jej paplaniem i, mimo wyraźnie podkrążonych oczu, miała dziś świetny humor.

Dotarli do zamkniętej dziś biblioteki, zawrócili z powrotem do skrzyżowania i szli nieśpiesznie, a kiedy już prawie wrócili na miejsce, Nellie nagle stanęła jak wryta, złapała mocno za ramię Jema i wzrokiem śledziła kogoś wśród zgromadzonych przy hotelu Mizpah ludzi. Jem również popatrzył w tamtą stronę, ale nie potrafił określić, na kogo patrzyła.

— Nellie, wbijasz mi paznokcie — zauważył uprzejmie, wyrywając ją z otępienia.

— Boże, przepraszam — powiedziała, puszczając go natychmiast. — Co ona tu robi? — zapytała sama siebie i, zanim zdążył coś odpowiedzieć, ruszyła energicznie naprzód, stawiając długie kroki i szurając spódnicą po ziemi.

Dogonił ją akurat kiedy dotknęła ramienia niewysokiej blondynki, ubranej w zdecydowanie rzucającą się w oczy, elegancką, białą sukienkę z koronkowymi rękawami.

— Kate! — zawołała Nellie, a ton jej głosu był tak radosny i serdeczny, że Jem już nic nie rozumiał. Przed chwilą wyglądała, jakby zobaczyła ducha, i to wcale nie takiego, z którego obecności wśród żywych mogłaby się cieszyć. — Co ty tu robisz?

Kobieta powoli odwróciła się w ich stronę. Uśmiechała się. Na jej twarzy malował się ogromny spokój, tak wielki, że aż nienaturalny, zwłaszcza, gdy wokół panowała wrzawa i radosny, świąteczny nastrój. Wyglądała, jakby słońce nie widziało jej przez ostatni miesiąc. Biała sukienka tylko uwydatniała niezdrowo bladą skórę, zupełnie nie pasującą do kogoś, kogo los sprowadził do Tonopah. Jem nie mógł nie zauważyć pewnej niezwykłości w wyrazie twarzy i całej postaci Kate, od której biło jakby przyćmione światło.

— Przyszłam zobaczyć, jak tam czwarty lipca — odparła, a Nellie zrobiła taką minę, jakby spodziewała się każdej odpowiedzi, ale nie tej najbardziej naturalnej i oczywistej. — Nie przedstawisz mnie? — zapytała, unosząc wzrok na przysłuchującego się im Jema.

Sposób, w jaki na niego popatrzyła, sprawił, że zmieszał się okrutnie.

— Och, tak, jasne. — Nellie była wyraźnie niezadowolona. — Kate, to Jem. Jem Hart. Jem, to Kate Morgan. Żona Franka, z Sundownera.

— O, Nellie, świetnie trafiłaś — odpowiedziała z niewymuszonym uśmiechem Kate, przyglądając się mu od stóp do głów, co sprawiło, że miał ochotę schować się za o pół głowy niższą Nellie i tak już tam zostać. — Co cię tu sprowadza, Jem?

Nellie szturchnęła go w ramię, na którym wciąż widniały ślady po jej paznokciach i musiał mówić sam za siebie:

— Pracuję w Belmont, psze pani — odparł szybko. — Przyjechałem z Dakoty, Smokey mnie sprowadził, może pani zna.

Roześmiała się głośno, odrzucając głowę w tył. Miała ładny, czysty śmiech. Oglądnęło się na nich kilka osób, ale gdy zobaczyli, kto zwracał na siebie uwagę, zaraz odwrócili głowy, poszeptując coś między sobą.

— Błagam, może jeszcze pani Morgan? Daj spokój, Jimmy.

— On ma na imię Jeremiah, nie Jimmy — poprawiła ją Nellie, zniecierpliwiona pogawędką. — Kate — powiedziała ostro i Kate nagle przestała się śmiać. — O której wrócisz? — zapytała i spojrzała w stronę tarczy wielkiego zegara, wiszącego nad wejściem do Tonopah Club.

— Nie wiem. Późno. — Kate wzruszyła ramionami

— Kto został w hotelu?

— Essie.

— Idziesz później na tańce? — drążyła niestrudzona Nellie.

Kate dała wyraz swojemu niezadowoleniu z przesłuchania, wzdychając ciężko i z przesadą.

— Może pójdę. Widziałam się z Maud, mówiła, żebym przyszła.

Nellie starała się zachować spokój, ale Jem widział, że aż się w niej gotowało, a wzmianka o Maud tylko dolała oliwy do ognia. Odetchnęła głęboko i półgłosem policzyła do trzech, zanim odpowiedziała:

— Dobrze. My też będziemy. A teraz gdzie idziesz?

— Pochodzę sobie.

Patrzyły przez chwilę na siebie, Kate zupełnie niezainteresowana obecnością Nellie, za to bardzo Jemem, który tylko przenosił nic nierozumiejące spojrzenie to na jedną, to na drugą.

— O, Rachel — zauważyła nagle Kate, dostrzegłszy w tłumie znajomą twarz. — Widzimy się później, kochani — oznajmiła, znów z uśmiechem i wyminęła ich szybko, machając nawet przy tym ręką na pożegnanie.

Nellie znowu złapała się ramienia Jema, tym razem tak, jakby zaraz miała się przewrócić.

— Muszę usiąść — wydyszała, a kiedy odeszli na bok i usiedli na pokrytym warstwą szarego kurzu krawężniku przed hotelem Mizpah, potrzebowała kilku dobrych minut, żeby zebrać myśli.