Część trzynasta

Wraz z nadejściem października dni zrobiły się znacznie krótsze, a ciemności na dobre odchodziły, dopiero kiedy w kopalniach nocna szychta zdążyła już wymienić się z poranną. Gdy nieba nie przesłaniały ciężkie, żałujące deszczu chmury i świeciło słońce, bywało całkiem ciepło. Po zmroku robiło się jednak całkiem nieprzyjemnie, a Palmer Cone już zaczął swoje zwyczajowe judzenie i uparcie szukał kogoś, kto założyłby się z nim, kiedy spadnie pierwszy śnieg. Póki co dostał tylko jeden dzień ulewnych deszczów, przez które znowu zalało najniższy poziom we wręcz błagającej o lepszy system odwadniania Desert Queen.

Jem prawie każdego dnia robił to samo — chodził do pracy, do bursy w mieście, odsypiał ciężki dzień albo beznadziejną noc w baraku, włóczył się za Smokeyem albo siedział z Tedem i Patem. Od jakiegoś czasu zaglądał też raz na tydzień na pocztę, bo teraz listu z domu spodziewał się z każdej chwili. Nie mógł się doczekać, żeby usłyszeć, jak miewały się siostry i mama. Nie dziwne więc, że aż skoczył na równe nogi, kiedy Ted, który często kupował codzienną gazetę i czytał ją każdemu, kto tylko chciał posłuchać, wyczytał pewnego wieczora przy świetle naftowej lampy, że na poczcie, wśród dziesiątek innych, leżał zaadresowany na niego list.

— Hart, to chyba ty, nie? — zapytał, unosząc wzrok znad gazety. Kiedy czytał, zawsze mrużył oczy, bo miał słaby wzrok, a żadnych okularów. — Poczkej, poczkej — pohamował entuzjazm Jema, który już gotowy był biec do miasta. — O tej godzinie zamknięte. Jutro polecisz.

— Jutro to ja w robocie od rana jestem — mruknął niezadowolony Jem, siadając z powrotem na progu baraku obok zasmarkanego po pas Pata Kulhmana, który nie omijał żadnego wieczorku z gazetą Teda.

— Ja też — odparł Ted. — Pat, tyś coś niezdrów. Ostatnia kolumna na dziś i do spania. — Starzec próbował zabić… — przeczytał nagłówek najświeższego wydania Bonanzy. — Frank Bacchus, który, w wieku ponad stu pięciu lat jest najprawdopodobniej najstarszą osobą w Nevadzie, próbował zabić panią Emilową Weichert.

— Gdzie to? — zapytał Pat.

Rzeczywiście był niezdrów. Pokaszliwał ukradkiem, starając się, by brzmiało to bardziej jak niewinne chrząkanie i co chwila wycierał nos brudną chusteczką, którą miął w dłoni.

— Reno, jak mnie oczy nie mylą.

Pat spojrzał w zadumie na ścianę baraku.

— Jak tyle samo pociągnę, to się tam przeprowadzam — stwierdził.

— Srasz, w zeszłym tygodniu mówiłeś, że do Charlestonu! — zaprotestował Ted.

— To po czterdziestce. Siedemdziesiąt w Nashville i setka w Reno — wyjaśnił spokojnie Pat i nawet Jem, zaaferowany myślami o czekającym na niego liście, nie mógł się nie roześmiać.

Ted pośmiał się z nimi, ale zaraz potem rozgonił wszystkich do spania.

Noc była zimna, a Smokey wrócił od Maud dopiero rano i Jem widział go tylko na chwilę, kiedy wchodzili do kopalni — nie było czasu, żeby pochwalić się listem z domu, zwłaszcza że bardziej doświadczonych od paru dni wysyłali na tyły kopalni, łatając dziury, które porobiły się, gdy z początkiem miesiąca do miasta przyszła paskudna plaga i w Tonopah, a już szczególnie w przykopalnianych obozach, ludzi do łóżek kładły chore płuca. W szpitalu podobno zaczynało powoli brakować łóżek, ale z drugiej strony nigdy nie było ich tam zbyt wiele.

Smokey zaplątał się też gdzieś w tłumie podczas zmiany szycht i Jem, nie widząc go nigdzie, doszedł do wniosku, że pewnie wysłali go do biura w związku z chwilową zmianą stanowiska. Poszedł więc do bursy sam, w pośpiechu zjadł coś, co wyglądało na potrawkę i nawet smakowało jak potrawka, a potem pomaszerował na pocztę.

Rzeczywiście — list nadany z Deadwood czekał na niego już od trzech dni. Jem miał zamiar wrócić do obozu i poszukać Teda, żeby mu przeczytał. Był już przy drzwiach, kiedy musiał przystanąć i przepuścić wchodzącą do budynku kobietę, prowadzącą za rękę kilkuletniego chłopca. Wtedy też usłyszał, jak inna kobieta, która podeszła po nim do lady i nadawała list, powiedziała do pracownicy poczty:

— Przechodziłam dziś koło Sundownera. Zamknięty. Na amen — głos miała przejęty, jakby przekazywała najważniejszego informacje.

— Frank Morgan czekał pod drzwiami jeszcze przed otwarciem — odpowiedziała jej pracownica, przeglądając półki. — Proszę — podała kobiecie dwie koperty, a potem pochyliła się nad wypolerowaną do śliskości ladą i dodała jeszcze: — Śpieszył się na pociąg o siódmej trzydzieści.

— Przed chwilą widziałam Kate w banku — wtrąciła się pani z dzieckiem.

Wszystkie spojrzały na siebie, kiwając głowami w niemym porozumieniu, a Jem, który nie potrzebował wiedzieć już nic więcej, złożył brązową kopertę na pół, wsunął ją do kieszeni i, zamiast do obozu, poszedł na drugi koniec miasta.

Na miejscu zastał zamknięte drzwi frontowe. W pierwszej chwili pomyślał, że może powinien pójść jak zwykle do tych z tyłu, ale zaraz potem doszedł do wniosku, że skoro wieść o wyjeździe Franka Morgana rozeszła się już drogą pantoflową po całym mieście, to głęboko gdzieś miał drugie drzwi. Złapał za klamkę, a gdy nie ustąpiła, zapukał. Stał tak przez chwilę, czekając cierpliwie, a kiedy uznał, że zbyt długo nic się nie wydarzyło, dobijał się dalej. Może Nellie poszła do banku razem z Kate?

Pomylił się. Chwilę to zajęło, ale wreszcie zobaczył rozmytą sylwetkę za kolorową szybą. Klucz szczęknął w zamku i drzwi otworzyły się z cichym skrzypnięciem, a w progu stanęła Nellie.

— Od dzisiaj zamknięte — oznajmiła na dzień dobry z przekornym uśmiechem.

— Powiedzieli mi na poczcie — odparł Jem, przyglądając się jej w międzyczasie.

Odstąpiła na bok i wpuściła go do środka, a potem zamknęła za nimi drzwi. Duży klucz ze skomplikowanie wyciętym języczkiem zaczepiła na małej obręczy, którą nosiła przy pasku.

— Wszędzie już gadają, nie? — westchnęła, choć nie brzmiała, jakby była niezadowolona. — Od rana sprzątam — wyjaśniła, spoglądając na swoje czerwone od mydła, wody i szorowania dłonie. — Została mi tylko pościel w pokojach. Chodź, pomożesz — powiedziała i wtedy Jem zdał sobie sprawę, że drzwi po prawej od wejścia, te, które z reguły widział zamknięte, dziś były lekko uchylone, a tuż obok, pod ścianą, stały dwa duże kosze.

Weszli do długiego, pogrążonego w półmroku korytarza, z którego można było wejść do kilku przyzwoitej wielkości pokojów. Wszędzie pachniało czystością, świeżym powietrzem i dziegciem. Jeden kosz Nellie wzięła ze sobą, drugi Jem dostał wcześniej do rąk, bo najwyraźniej tylko taką formę pomocy przy sprzątaniu była w stanie zaakceptować. Wchodziła po kolei do każdego pokoju, ściągała z łóżka pościel, składała ją i wrzucała do jednego kosza albo do drugiego. Nie przerwała pracy, nawet kiedy Jem całkiem nieśmiało postanowił zapytać:

— Serio zamknięte na amen?

— Bardzo serio — odparła. — Frank kazał, wczoraj wieczorem. Wściekł się strasznie na Kate, bo kazała mu wreszcie iść do diabła. Więc pojechał do Rhyolite — roześmiała się jak z dobrego żartu. — Powiedział, że będzie przysyłał jej pieniądze, ale powiedziała, żeby się nimi wypchał. I nawet poszła do banku — dodała z podziwem w głosie, a Jemowi nasunęło się kolejne pytanie.

— A co z tobą?

Prawie przerwała składanie poszewki na poduszkę.

— Jak to, co ze mną?

— Wyjeżdżasz, zostajesz? Szukasz nowej pracy?

Zawahała się przez chwilę.

— Zostaję z Kate, póki co — odpowiedziała stanowczo, wrzucając mu do kosza ostatnią porcję pościeli. Zamknęła za sobą drzwi i wyszli do dużo przyjaźniej wyglądającego holu, gdzie wszystko również czuć było dziegciem, ale przez okna do pokoju dziennego wpadały długie promienie ciepłego słońca. — Powiedziała, że jeśli chcę, to mogę zajmować się domem. Frank nie ma nic do gadania, bo Kate ma swoje pieniądze i może mi płacić. O innej pracy pomyślę… Za jakiś czas. Teraz Kate ma się dobrze, ja mam się dobrze i chciałabym odpocząć. Parę spokojnych tygodni, chyba nie proszę o zbyt wiele, jak myślisz?

— Jasne, że nie — zgodził się Jem, wodząc za nią wzrokiem, kiedy zabrała oba kosze i odniosła je do schowka pod schodami, a potem odwiesiła pęk kluczy na haczyk w ścianie obok frontowych drzwi.

Pociągnęła go za ramię. Usiedli na prowadzących na piętro schodach, a jej długa spódnica rozlała się po stopniach aż do podłogi.

— Sto lat się porządnie nie widzieliśmy, nie? — uśmiechnęła się na przekór temu, że tyle czasu spędziła zamknięta pod czujnym okiem Franka Morgana. — Nie mogłam sobie tak po prostu wychodzić, kiedy on tu był — dodała, starając się usprawiedliwić właściwie nie wiadomo kogo. Siebie albo Franka. Albo ich oboje. Może po drodze jeszcze Kate.

Jem nie mógł powiedzieć, żeby mu się to podobało.

— A jak Frank wróci, powiedzmy, za dwa tygodnie, to znowu cię zamknie? — Zaskoczyła go złość we własnym głosie.

— On już nie wróci, Jem. Musiałby ktoś umrzeć — powiedziała łagodnie Nellie.

— Skąd wiesz?

— Znam go.

Zapadła między nimi cisza. Zegar w pokoju obok wybił wpół do czwartej. Padające na podłogę słońce powoli zmieniało kolor na coraz bardziej pomarańczowy.

— Dam sobie rękę uciąć, że z własnej woli się tu nie pojawi — kontynuowała Nellie. — A zanim to nastąpi… Może znajdę sobie nowe miejsce — tłumaczyła, rozczulona tym, że Jemowi najwyraźniej trochę zależało. Mieli dużo do nadrobienia. — Maud już dawno obiecała, że w razie potrzeby pomoże mi coś tu znaleźć — mówiąc to, położyła dłoń na jego ramieniu.

Podniósł wzrok na jej twarz i nawet zdążył zdziwić się, jak inaczej wyglądała, kiedy była trochę mniej zmęczona i zmartwiona niż zwykle, ale zaraz potem zobaczył to, czego wysoki kołnierzyk bluzki nie zakrył do końca. Wyciągnął rękę i odchylił lekko brzeg kołnierzyka, zanim Nellie zdążyła sobie przypomnieć, co chciała pod nim ukryć.

Siniak zrobił się już żółty, musiał mieć przynajmniej trzy, cztery dni.

— Wyżej już zeszło, nie? — zapytał.

Zawstydzona, a przecież zupełnie nie miała się czego wstydzić, poprawiła bluzkę i przez chwilę pomyślał, że będzie mu kazała trzymać łapy przy sobie.

— Przeprosił mnie za to — wyjaśniła natychmiast. — Stanęłam mu na drodze, kiedy próbował uderzyć Kate. Ona już dostała w tym domu za swoje.

W pierwszej chwili Jem miał szczerą ochotę parsknąć śmiechem, ale opanował się w porę. Nellie nie potrzebowała, żeby śmiać się z tego, przez co przechodziła z dobroci serca.

— Może powinnaś się stąd wyprowadzić? Ale tak już? — zasugerował. — Na zaś?

Westchnęła.

— Chcę jeszcze zostać z Kate. Naprawdę. Nie myśl sobie, że nie oddałam Frankowi. Dostał takiego kopniaka, że aż się złożył — powiedziała, zadowolona z siebie. — A Kate musiałam od niego odciągać, bo by mu oczy wydrapała, tak się rzuciła. On podnosi rękę, kiedy już nie potrafi sobie z nią poradzić. Miała gorszy dzień.

Jem miał wrażenie, że historia tego, co działo się za zamkniętymi drzwiami w stojącym na końcu miasta hotelu Sundowner, nigdy nie przestanie go zaskakiwać. Poczuł się trochę winny, że nie starał się wyciągnąć stąd Nellie trochę częściej, ale wtedy tłumaczył sobie, że wolał nie zadzierać z Frankiem. Tylko się przecież przyjaźnili, a ten jeszcze byłby gotów pomyśleć, że sprowadzała sobie amantów pod jego okna.

Jem schodził problemom z drogi odkąd tylko pamiętał. I powoli zaczynał utwierdzać się w przekonaniu, że robiąc to, nie zawsze postępował słusznie.

— Mówiłeś, że byłeś na poczcie? — zmieniła temat Nellie. — Coś z domu?

— Przyszło trzy dni temu — odparł i odruchowo powędrował dłonią do kieszeni, żeby upewnić się, że list na pewno jeszcze tam był. Całkiem o nim zapomniał. — Ted mi przeczyta w obozie. Na kopercie są bazgroły Dinah, w środku pewnie to samo.

— Całkiem nieźle rozczytuję bazgroły. Mogę ja ci przeczytać, jeśli chcesz — zaproponowała Nellie.

 Jem nie lubił tłumaczyć, czemu nie mógł tego zrobić sam, bo nic przyjemnego nie widział w powtarzaniu, że zbyt mądry nigdy nie był, uczyć mu się nie chciało, kiedy była na to pora, a w szkole, w przeciwieństwie do kopalni, którą widział z tamtejszych okien, za odrobioną zmianę nikt nie płacił. Za szybko urodziły mu się kolejne siostry, żeby zaprzątał sobie głowę czytaniem. Potrafił poskładać do kupy parę liter, jeśli już naprawdę musiał, nauczył się podpisać, ale zawsze stawiał krzyżyk, bo tak było wygodniej. I jakoś sobie radził.

Podał Nellie kopertę z listem. Otworzyła ją ostrożnie, rozłożyła pomiętą i wyraźnie przybrudzoną kartkę i przebiegła tekst wzrokiem, zanim zaczęła czytać na głos. Ledwo jednak nabrała powietrza i otworzyła usta, kiedy zabrakło jej głosu, do głowy i całego ciała uderzyła nagle fala gorąca, a potem zwyczajnie zrobiło jej się słabo.

Jem zauważył, że pobladła i, póki co jeszcze tylko zaniepokojony, zapytał:

— Co? Co tam jest?

Pożałowała, że w ogóle zaproponowała, że przeczyta mu ten list. Gdyby siedziała cicho, dowiedziałby się od kogoś innego. Jak miała mu to powiedzieć? Bała się, że ją znienawidzi, jeśli usłyszy to od niej.

— Nellie, co tam jest? — powtórzył, tym razem przestraszony nie na żarty.

— Twoja siostra… — zaczęła, ale nie mogła dokończyć.

Przez chwilę jeszcze łudziła się, że znajdzie sposób, żeby mniej go zabolało.